ETAT LIBRE D'ORANGE Hermann A Mes Cotes Me Paraissant Une Ombre

Pikantny, szyprowy

Twój cień może być Twoimi perfumami. To jest twój towarzysz. Wyjątkowa lekkość i świeżość górnych nut, po których następuje gotycki, drzewno-ziemisty szlak. To jest Twoje alternatywne ja.

Kto idzie obok Ciebie do lasu w najciemniejszą noc? W wierszu Victora Hugo „O czym myśleli dwaj jeźdźcy w lesie” narrator mówi: „Przy moim boku Hermann wydawał mi się cieniem. ”

Wszyscy mamy cienie, nawet nocą w ciemnym lesie. Możesz nazwać swojego inaczej: swoim niewidzialnym przyjacielem. Twoje sumienie, twoja dusza, a może nawet twoje uzupełniające się ego. Twój cień mógłby mieć imię, jak Hermann. Lub Twój cień może być Twoimi perfumami. To jest twój towarzysz. Możesz kłócić się ze swoim towarzyszem, możesz rzucać mu wyzwanie, możesz testować granice własnych postaw. Możesz dyskutować o subtelnych punktach istnienia. Ale nie możesz stracić tego towarzysza, nigdy. To jest Twoje alternatywne ja. Idąc przez życie i zastanawiając się nad jego znaczeniem, zadajesz pytania, na które nie ma odpowiedzi. Kiedy jesteś przytłoczony niepewnością, spójrz na swój cień. Być może otrzymasz odpowiedź. Może nie. Ale przynajmniej będziesz miał ciekawą rozmowę.

Noc była taka czarna, a las bardzo ciemny. Hermann obok mnie wydawał mi się cieniem. Nasze konie galopowały. Strażnicy Boga! Chmury na niebie wyglądały jak marmur. Gwiazdy przelatywały przez gałęzie drzew niczym rój ognistych ptaków.

Jestem pełen żalu. Złamany cierpieniem, głęboki duch Hermanna jest pozbawiony nadziei. Jestem pełen żalu. Och, kochani, śpijcie! Jednak podróżując przez zieloną samotność, Hermann mówi do mnie: „Myślę o na wpół otwartych grobach. ”I mówię mu:„ Myślę o zamkniętych grobowcach. ”

Patrzy przed siebie: Ja patrzę wstecz. Nasze konie galopują po polanie; Wiatr przynosi nam z daleka dźwięk dzwonu Anioł Pański; mówi: „Myślę o tych, którzy cierpią z powodu istnienia, o tych, którzy są, o tych, którzy żyją”. „Ja” – mówię mu – „myślę o tych, których już nie ma! ”

Fontanny śpiewają. Co mówią fontanny? Dęby szumią. Co mruczą dęby? Krzewy szepczą jak starzy przyjaciele. Hermann mówi do mnie: „Żywi nigdy nie zasypiają. W tej chwili niektóre oczy płaczą, inne są rozbudzone. „I mówię mu: «Biada! Inne oczy śpią! ”

Następnie Hermann kontynuuj. „Nieszczęście, takie jest życie. Martwi już nie cierpią. Oni są szczęśliwi! Zazdroszczę Ich grobom, gdzie rośnie trawa, gdzie drzewa zrzucają liście. Ponieważ noc pieści ich miękkimi płomieniami; Ponieważ niebo promieniuje pokojem na wszystkie ich dusze, we wszystkich grobowcach jednocześnie!

A ja mu mówię: „Uspokój się! Szanuj czarną tajemnicę! Zmarli leżą w ziemi pod naszymi stopami. Umarli, to są serca, które kiedyś cię kochały. To jest twój zmarły anioł! To jest twój ojciec i twoja matka! Nie przerażajcie ich gorzką ironią. Jak we śnie, słyszą nasze głosy. ”