ETAT LIBRE D'ORANGE Hermann A Mes Cotes Me Paraissant Une Ombre

Kruidig, Chypre

Je schaduw kan je parfum zijn. Dit is je metgezel. Een unieke lichtheid en frisheid topnoten gevolgd door een gotische, houtachtige, aardse geur. Dit is je alternatieve zelf.

Wie gaat er naast jou het bos in op de donkerste nacht? In het gedicht van Victor Hugo, 'Wat twee ruiters dachten in het bos', zegt de verteller: 'Aan mijn zijde leek Hermann mij een schaduw. ”

We hebben allemaal schaduwen, zelfs 's nachts in het donkere bos. Je mag de jouwe bij een andere naam noemen: je onzichtbare vriend. Je geweten, je ziel, misschien zelfs je complementaire ego. Je schaduw kan een naam hebben, zoals Hermann. Of je schaduw kan je parfum zijn. Dit is je metgezel. U kunt ruzie maken met uw metgezel, u kunt uw metgezel uitdagen, u kunt de grenzen van uw eigen houding op de proef stellen. Je kunt debatteren over de fijnere punten van het bestaan. Maar je kunt deze metgezel niet verliezen, nooit. Dit is je alternatieve zelf. Terwijl je door het leven beweegt en nadenkt over de betekenis ervan, stel je onbeantwoordbare vragen. Als je overweldigd wordt door onzekerheden, kijk dan naar je schaduw. Misschien krijg je een reactie. Misschien niet. Maar je hebt tenminste een interessant gesprek.

De nacht was zo zwart en het bos erg donker. Naast mij leek Hermann een schaduw. Onze paarden galoppeerden. Bewakers van God! De wolken in de lucht leken op marmer. De sterren vlogen door de takken van de bomen Als een zwerm vuurvogels.

Ik ben vol spijt. Gebroken door lijden, is Hermann's diepe geest leeg van hoop. Ik ben vol spijt. Oh mijn geliefden, slaap! Maar terwijl hij door de groene eenzaamheid reist, zegt Hermann tegen mij: “Ik denk aan halfgeopende graven. 'En ik zeg tegen hem:' Ik denk aan gesloten graven. ”

Hij kijkt vooruit: ik kijk terug, onze paarden galopperen over de open plek; De wind brengt ons van ver het geluid van de angelusklok; hij zegt: “Ik denk aan degenen die door het bestaan worden getroffen, aan degenen die dat wel zijn, aan degenen die leven”. ‘Ik,’ zeg ik tegen hem, ‘ik denk aan degenen die er niet meer zijn! ”

De fonteinen zingen. Wat zeggen de fonteinen? De eiken murmelen. Wat mompelen de eiken? De struiken fluisteren als oude vrienden. Hermann zegt tegen mij: ‘De levenden dommelen nooit in. Op dit moment huilen sommige ogen, andere ogen zijn wakker. 'En ik zeg tegen hem:' Helaas! Andere ogen slapen! ”

Hermann gaat dan verder. “Ongeluk, dat is het leven. De doden lijden niet langer. Zij zijn blij! Ik benijd Hun graven waar gras groeit, waar bomen hun bladeren laten vallen. Omdat de nacht hen streelt met zachte vlammen; Omdat de hemel vrede naar al hun zielen straalt, in alle graven tegelijk!

En ik zeg tegen hem: 'Wees stil! Respecteer het zwarte mysterie! De doden liggen onder onze voeten in de grond. De doden, dit zijn de harten die ooit van je hielden. Dit is je overleden engel! Dit zijn je vader en je moeder! Laat ze niet ontmoedigen door bittere ironie. Als in een droom horen ze onze stemmen. ”